អូទ្រីស៖ ពលរដ្ឋខ្មែរដែលរស់នៅបរទេស ទោះបីខ្លួនប្រាណនៅទឹកដីគេ ប៉ុន្តែបេះដូង និងព្រលឹងនៅតែដិតជាប់នឹងមាតុភូមិខ្លួនជានិច្ច ហើយក្នុងមួយជីវិតត្រូវធ្វើអ្វីមួយដើម្បីជាប្រយោជន៍ខ្មែរតាមលទ្ធភាពដែលអាចធ្វើបាន។ នេះជាសម្តីរបស់លោកកៅ សាវុធ អតីតប្រធានសមាគមខ្មែរនៅអូទ្រីស និងជាប្រធានសមាគមកាគីហេ (Kakihe)។
លោកសាវុធបានផ្តួចផ្តើមគំនិតបង្កើតសមាគមនេះឡើងក្នុងគោលដៅរក្សាអត្តសញ្ញណនិងវប្បធម៌និងចែករំលែកផ្នែកមនុស្សធម៌ដល់ជនជាតិទាំងនៅប្រទេសអូទ្រីសនិងនៅកម្ពុជា។
កើតនៅឃុំល្វា ស្រុកព្រៃឈរ ខេត្តកំពង់ចាមនៅឆ្នាំ១៩៥៧ ក្នុងចំណោមបងប្អូន៤នាក់ លោក កៅ សាវុធ ជាកូនច្បងរបស់មន្ត្រីប៉ូលិសជាន់ខ្ពស់ម្នាក់ក្នុងរបបលន់ នល់។ ដោយសារសង្គ្រាម សាលាត្រូវបិទទ្វារ ដូច្នេះលោកបានបញ្ចប់ការសិក្សាត្រឹមថ្នាក់អនុវិទ្យាល័យប៉ុណ្ណោះ។ នៅរបបខ្មែរក្រហម លោកត្រូវបានគេជម្លៀសទៅឃុំអង្លង់មៀន ស្រុកសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបង។ ពេលរបបនេះត្រូវបានផ្តួលរំលំនៅឆ្នាំ១៩៧៩ លោកបានភៀសខ្លួនជាមួយភរិយា និងកូន២នាក់ទៅព្រំដែនខ្មែរថៃ នៅជំរំខាវអ៊ីដាង មុនពេលលោកសម្រេចចិត្តមករស់នៅប្រទេសអូទ្រីសនៅឆ្នាំ១៩៨០ ក្នុងឋានៈជាជនភៀសខ្លួន។ នៅពេលនោះមានខ្មែររស់នៅទីនោះតែប៉ុន្មានគ្រួសារប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះបញ្ហាភាសានិងវប្បធម៌ខុសគ្នាខ្លាំងជាបញ្ហាចម្បងសម្រាប់លោកនិងគ្រួសារ។
ស្ថិតក្នុងវ័យ៥៦ឆ្នាំ និងមានកូនប្រាំនាក់ លោកសាវុធសព្វថ្ងៃរស់នៅសង្កាត់ឃ្មូនឌឹន (Gmunden) នៃខេត្តលីន ភាគខាងជើងប្រទេសអូទ្រីស ហើយមានមុខងារជាបុគ្គលិកជាន់ខ្ពស់ម្នាក់ក្នុងរោងចក្រផលិតគ្រឿងចក្រមួយ។
ដោយសារទឹកចិត្តស្រឡាញ់ និងការពារជនជាតិខ្មែរនៅទីនោះ លោកសាវុធត្រូវបានគាំទ្រជាប្រធានសមាគមខ្មែរនៅអូទ្រីសនៅឆ្នាំ១៩៩២។
«ខ្ញុំខំប្រមែប្រមូលខ្មែរយើងពីនេះមួយ ពីនោះមួយ ធ្វើឱ្យសមាគមនេះបានធំធាត់។ យើងប្រមូលឱ្យបង្កើត ឱ្យមានជាបុណ្យចូលឆ្នាំ ឱ្យមានជារបាំឡើង ដើម្បីផ្សាយជាអារ្យធម៌ និងប្រពៃណីខ្មែរយើងឱ្យជនជាតិគេឃើញ ឱ្យគេស្គាល់ កុំឱ្យគេថា យើងរត់ហ្នឹងដោយសារប្រទេសយើងជាប្រទេសមួយអត់គ្មានអ្វីហូប មិនមែនទេ យើងជាប្រទេសមួយដែលសម្បូរបែប ដីមានជីវជាតិ ប៉ុន្តែជាអកុសល ស្រុកយើងមានសង្គ្រាម»។
រហូតមកទល់បច្ចុប្បន្ននេះ មានប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរប្រហែល២.០០០នាក់បានមកតាំងលំនៅនៅអូទ្រីស ដែលស្ថិតនៅទ្វីបអឺរ៉ុបភាគកណ្តាល។
នៅពេលពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំម្តងៗ ពលរដ្ឋខ្មែរនៅទូទាំងប្រទេសបានមកជួបជុំគ្នានៅទីក្រុងលីន ដែលមានជនជាតិខ្មែររស់នៅច្រើនជាងគេ ចម្ងាយប្រហែលជា២០០គីឡូម៉ែត្រពីរដ្ឋធានីវ៉្យែន។ សមាគមលោកបានរៀបចំជាការលេងល្បែងប្រជាប្រិយ និងការសម្ដែងរបាំប្រពៃណី និងប្រជាប្រិយខ្មែរ។ ក្រៅពីរបាំនៅពេលជួបជុំប្រចាំឆ្នាំនេះ ក៏ឃើញមានការលេងកីឡា ការចែករំលែកម្ហូបខ្មែរ និងពិធីតាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនាផ្សេងៗផងដែរ។
កិច្ចប្រឹងប្រែងពង្រឹងសាមគ្គីភាពក្នុងសហគមន៍ខ្មែរ និងការរៀបចំពិធីចូលឆ្នាំនិងភ្ជុំបិណ្ឌរួមគ្នានេះ មិនត្រឹមតែធ្វើឱ្យជនជាតិខ្មែរនៅអូទ្រីសនិងកូនខ្មែរដែលកើតនៅទីនោះអាចរក្សាបានអត្តសញ្ញាណជាខ្មែរនោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏បង្កភាពងាយស្រួលក្នុងការរៃអង្គាសប្រាក់ដើម្បីជួយពលរដ្ឋក្រីក្រនៅកម្ពុជាផងដែរ។
លោកបានទៅកម្ពុជាវិញជាលើកដំបូងនៅឆ្នាំ១៩៩៤ ប៉ុន្តែដោយមើលឃើញពីការបំផ្លិចបំផ្លាញក្រោយសង្គ្រាមរ៉ាំរ៉ៃ និងពលរដ្ឋខ្មែរភាគច្រើនស្ថិតក្នុងភាពក្រីក្រធ្វើឱ្យលោកមានបំណងចង់ធ្វើអ្វីម៉្យាងសម្រាប់កម្ពុជា។
«ពេលត្រឡប់មកវិញ ខ្ញុំដូចជាមានជំងឺមួយ ជាជំងឺស្តាយស្រុក ប្រហែលជាមួយឆ្នាំ ហើយ។ ខ្ញុំជាកូនខ្មែរម្នាក់ដែរ ខ្ញុំមានភារកិច្ចគិតពីបញ្ហាជាតិដែរ។ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់ខ្មែរ តាមសមត្ថភាពដែលអាចធ្វើបាន»។
ពេលត្រឡប់មកដល់ប្រទេសអូទ្រីសវិញ លោកក៏បានជួយឧបត្ថម្ភសម្ភារៈចាំបាច់មួយចំនួនដល់មន្ទីរពេទ្យ និងជនពិការ ដូចជាអំបោះនិងស្រោមដៃវះកាត់ជាដើម ត្បិតកាលនោះមន្ទីរពេទ្យនិងពលរដ្ឋខ្មែរនៅមានការខ្វះខាតច្រើន។ ប៉ុន្តែកត្តាជីវភាពមិនអនុញ្ញាតឱ្យលោកជួយអ្វីបានច្រើនជាងនេះទេ នៅពេលនោះ។
នៅឆ្នាំ២០០៤ លោកបានត្រឡប់មកប្រទេសកម្ពុជាម្តងទៀតជាមួយគ្រួសារនិងគ្រួសារមិត្តភក្តិរបស់លោកម្នាក់ជនជាតិអូទ្រីស ឈ្មោះលោកខេនីងហ្គឺ (Kieninger)។ ពេលលោកទៅដល់ស្រុកកំណើតរបស់លោក ពួកលោកបានឃើញក្មេងទៅដងទឹកស្រះយកទៅប្រើប្រាស់។ ទឹកនោះល្អក់ដូចទឹកដោះគោដែលដែលសឹងតែមិនអាចបរិភោគបាន។ ពេលនោះលោកនិងមិត្តភក្តិក៏មានបំណងជីកអណ្តូងឱ្យបានមួយនៅស្រុកកំណើតរបស់លោក។
«ខ្ញុំក៏បានប្រមូលលុយសុំតាមរោងចក្រខ្លះ មិត្តភក្តិដែលធ្វើការជាមួយនៅរោងចក្រហ្នឹងខ្លះ និងប្រពន្ធខ្ញុំមូលចយ៉លក់ខ្លះ ហើយមិត្តភក្តិប្រពន្ធខ្ញុំហ្នឹងដែលជាជនជាតិអូទ្រីសហ្នឹង ឈរជួយលក់»។
មួយឆ្នាំក្រោយ លោកសាវុធបានសម្រេចចិត្តលាលែងពីតំណែងជាប្រធានសមាគមខ្មែរអូទ្រីស ត្បិតលោកត្រូវចំណាយពេលភាគច្រើនសម្រាប់ការរៃអង្គាសថវិកាជីកអណ្តូង ហើយម៉្យាងទៀតដោយមើលឃើញថា សមាគមខ្មែរអូទ្រីសមានភាពរឹងមាំហើយ។
ត្រឹមឆ្នាំ២០០៧ លោកសាវុធនិងលោកខេនីងហ្គឺព្រមទាំងក្រុមគ្រួសារប្រម៉ែប្រមូលថវិកាបានចំនួន៤០០០អឺរ៉ូ ឬស្មើនឹងជាង៥ពាន់ដុល្លារអាមេរិក យកទៅជីកអណ្តូងបានពីរកន្លែងនៅស្រុកកំណើតរបស់លោក។
ដោយមានការជំរុញពីជនជាតិខ្មែរនិងជនជាតិអូទ្រីសដែលរស់នៅទីនោះ បូកផ្សំនឹងឆន្ទៈចង់ជួយជនជាតិខ្មែរក្រីក្រផង លោកនិងលោកខេនីងហ្គឺបានសម្រេចចិត្តបង្កើតសមាគមមួយឈ្មោះថា Kakihe (Kao, Kieninger and Help) ដើម្បីជីកអណ្តូងបន្ថែមនិងជួយដល់ពលរដ្ឋក្រីក្រនៅតាមជនបទក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
ក្នុងឆន្ទៈនេះ ពួកលោកបានច្នៃប្រឌិតជាកម្មវិធីរៃអង្គាសផ្សេងៗ ដូចជាការលក់អាហារ ការរត់ប្រណាំង ការដើរបញ្ចាំងរូបភាពអំពីការខ្វះខាតទឹកស្អាតនៅកម្ពុជា នៅតាមសាលាឃុំ និងសាលារៀនក្នុងប្រទេសអូទ្រីស និងតាមរយៈការសុំជំនួយបន្ថែមពីសមាគមធំៗនៅអូទ្រីស។
កាលពីឆ្នាំមុន សមាគមនេះបានរៃអង្គាសប្រាក់ទៅជីកអណ្តូងខ្នាតធំបានចំនួន៧៥ដែលមានជម្រៅចន្លោះពី២០ទៅ៧០ម៉ែត្រ ដែលអណ្តូងមួយមានតម្លៃ១៥០០ដុល្លារ។ នៅឆ្នាំ២០១៣ សមាគមលោកគ្រោងនឹងជីក១៩អណ្តូងបន្ថែមទៀតនៅតំបន់ដែលខ្វះខាតទឹក។ ក្រៅពីនេះ លោកក៏បានរៃអង្គាសប្រាក់ទៅកសាងសាលារៀនមួយខ្នងនៅលើកំពូលភ្នំគូលែន តម្លៃជាងមួយម៉ឺនដុល្លារផងដែរ។
តាមរយៈកិច្ចប្រឹងប្រែងនេះ ក្នុងចំណោមសមាគមជាង៦០០នៅខេត្តលីន ប្រទេសអូទ្រីស សមាគមលោកបានទទួលរង្វាន់លេខមួយខាងផ្នែកសង្គមកិច្ចពីអភិបាលខេត្តនេះនៅឆ្នាំ២០១១ សម្រាប់ឆន្ទៈនិងសមិទ្ធិផលក្នុងការជួយប្រទេសក្រីក្រមួយគឺកម្ពុជា។ នៅឆ្នាំ២០១២ សមាគមនេះបានទទួលមេដៃមាសពីអភិបាលខេត្តលីនម្តងទៀតសម្រាប់បុព្វហេតុដូចគ្នានេះ។
អ្នកស្រីគីម សៀន អាយុ៥៧ឆ្នាំ ជាភរិយារបស់លោកកៅ សាវុធ។ អ្នកស្រីថ្លែងថា ស្វាមីរបស់គាត់ចំណាយពេលស្ទើរតែទាំងស្រុងបន្ទាប់ពីការងារដើម្បីស្វែងរកមូលនិធិដើម្បីជួយកម្ពុជា។
«គាត់ចំណាយពេលនៅខាងក្រៅ ច្រើនជាងនៅជាមួយគ្រួសារ។ ពេលណាខ្ញុំត្រូវការអ្វី ជួនកាលខ្ញុំទៅពឹងអ្នកក្រៅឱ្យជួយដឹកខ្ញុំទៅផ្សារជាដើម ព្រោះគាត់រត់រហូត។ អ្នកណាពឹងអ្វីត្រូវការអ្វី គាត់ទៅហើយ គាត់ជួយគេរហូត។ នៅក្នុងផ្ទះ គាត់គិតថាខ្ញុំអាចធ្វើបានហើយ»។
ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណា អ្នកស្រីនៅតែពេញចិត្តនិងគាំទ្រនឹងការលះបង់របស់ស្វាមីគាត់ដើម្បីជាប្រយោជន៍ជនជាតិខ្មែរ។
នៅខែតុលាខាងមុខនេះ លោកនិងលោកខេនីងហ្គឺនឹងមកកម្ពុជារយៈពេល៥សប្តាហ៍ដើម្បីស្វែងរកកន្លែងខ្វះខាតទឹកនៅជនបទដើម្បីជីកអណ្តូង។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ លោកនិងលោកខេនីងហ្គឺនឹងរៀបចំកម្មវិធីមួយឈ្មោះថា«ពីងពាងទឹក» ដែលក្នុងនោះលោកខេនីងហ្គឺនឹងរត់ក្នុងមួយថ្ងៃ៥០គីឡូម៉ែត្រក្នុងចម្ងាយ៨០០គីឡូម៉ែត្រ ដើម្បីគៀងគរថវិកាបន្ថែមដើម្បីជួយជីវភាពពលរដ្ឋក្រីក្រនៅជនបទនៃប្រទេសកម្ពុជា៕
